Na rynku istnieje bardzo duża gama metod, którymi posługują się fizjoterapeuci w swojej pracy. Najbardziej spektakularne efekty najczęściej uzyskuje się, stosując u pacjentów terapię manualną. Istnieją różne jej formy. Wszystkie koncentrują się na rozluźnieniu najbardziej bolesnych lub spiętych obszarów w ciele pacjenta. Integracja strukturalna natomiast odbiega od tego schematu.
Czym integracja strukturalna różni się od pozostałych metod?
- sesje integracji strukturalnej skoncentrowane są na całym ciele, również „zdrowych”, bezbolesnych obszarach,
- techniki stosowane są w sposób delikatny i uważny, z obserwacją reakcji pacjenta,
- istotne jest zaangażowanie pacjenta w cały proces, zrozumienie jego zasad i celów,
- fizjoterapeuta chętnie przyjmuje uwagi i odpowiada na pytania pacjenta,
- sesje integracji strukturalnej różnią się od siebie, każda wizyta jest „inna”,
- pacjent uczy się dostrzegać i rozumieć relacje poszczególnych segmentów ciała względem siebie, zaznajamia się z mechaniką własnego ciała i tego jak ono „działa”,
- fizjoterapeucie, który prowadzi pacjenta zależy na jego autonomii. Przeprowadza pacjenta przez proces 12 sesji integracji strukturalnej tak, by pacjent przy kolejnych dolegliwościach mógł sam sobie pomóc na tyle tyle, na ile jest możliwe (w zależności od stopnia skomplikowania problemu, przeciążenia).
Mimo iż pacjenci najczęściej zwracają się do fizjoterapeuty z powodu dolegliwości bólowych celem fizjoterapeuty, który prowadzi sesje integracji strukturalnej nie jest pozbycie się bólu w danym obszarze. Istotą terapii w tej koncepcji jest poprawa mechaniki ciała, a co za tym idzie dotarcie do źródła problemów. Terapeuta integracji strukturalnej może nie od razu zająć się bolesnym miejscem. Będzie to spowodowane tym, że przyczyna problemu może znajdować się w pewnej odległości od miejsca, dającego dolegliwości bólowe. Może to wymagać kilku sesji zanim dotrze do źródła problemu. Najpierw musi zbudować podstawy i wsparcie strukturalne dla danego obszaru. Z tego względu terapia w koncepcji integracji strukturalnej może kojarzyć się bardziej z osteopatią lub akupunkturą, które również oparte są na pracy na zdrowych obszarach, celem uzdrowienia pozostałych.
Integracja strukturalna to metoda, która wymaga od fizjoterapeuty ogromnej empatii, zaangażowania i bycia czułym na potrzeby pacjenta. Jeżeli podczas aplikowanych technik pojawia się ból, powinien być akceptowalny dla pacjenta. Fizjoterapeuta i pacjent wspólnie ustalają na jakim poziomie może utrzymywać się ból i próg, którego nie będą przekraczać. Nie jest potrzebne by pacjent walczył z bólem, zaciskał zęby i modlił się o przetrwanie. Ważniejsze jest uwolnienie bólu bez wywoływania chęci „ucieczki” ciała spod ręki terapeuty.
Sesje integracji strukturalnej mają swój początek i koniec. Sesje nie ciągną się w nieskończoność. Fizjoterapeuta pracuje z pacjentem tak, by mógł stać się samodzielny i by rozumiał swoje ciało i jego potrzeby. Niekiedy konieczne jest powtórzenie procesu, bądź jego części, jednak praca w tej koncepcji nie ma ciągłego charakteru.
Więcej szczegółów TUTAJ
